Ken je dat moment ergens tussen wanhoop en hoop? Soms liggen die twee verbazend dicht bij elkaar. Ik nam mezelf voor om wekelijks te bloggen, niet alleen op mijn trouwe volgers op de hoogte te houden, maar ook om voor mezelf een stok achter de deur te creëren. Zo zou ik worden gedwongen om mijn eigen voortgang elke week te monitoren. Schrijf ik genoeg nieuw materiaal? Besteed ik mijn tijd nuttig?
De befaamde, zelf opgelegde druk. Wie maakt zich er nog meer schuldig aan? Ik in elk geval veel te vaak. Elke weekend dacht ik weer – shit, wat heb ik eigenlijk te melden? Had ik niet al veertig nieuwe liedjes moeten hebben? Zo gaat het in mijn hoofd tekeer. Ondertussen geef je van alles voorrang: je kamer verbouwen, je bijbaan, vrienden zien. (p.s. Ik heb me trouwens laten vertellen dat uitstel je creativiteit wel kan bevorderen, terwijl ik het schrijven van dit blog aan het uitstellen was door filmpjes over uitstellen te bekijken op internet 😉 )
Maar terwijl ik bijna neerslachtig word, begint er wat te broeien. Hoor ik een liedje dat me op een idee brengt. Zit ik een of andere willekeurige Facebookpagina te checken die me bijna aan het huilen brengt. Er komt wat los. Inspiratie die lang onder de oppervlakte heeft moeten wachten. En nu schrijf ik de beginnetjes van allerlei nieuwe stukjes lied. Snippers, gedachtekronkels. Ik maak ze nu bewust niet direct af. Ideeën hebben tijd nodig om te groeien. Ik wil ze eerst weer af breken, onderzoeken en weer opbouwen. Maar er gebeurt iets.