In ‘reisverhalen’ vertel ik zo eerlijk mogelijk over mijn mislukkingen en successen als songwriter. Dit is deel één, over de wet van Murphy
Mijn vingers genezen sneller van brandwonden dan mijn stem van een verkoudheid. Had ik niet gedacht, maar na een desastreuze week in mid december weet ik het. Het zal wel het einde van het jaar zijn. Dat gevoel dat alles even misgaat. Als positieveling geloof ik niet echt in de wet van Murphy, maar deze week deed z’n best om te bewijzen dat hij toch bestaat.
Na drie jaar stond ik weer in de studio, met een kick-ass producer en een mooie selectie nieuwe songs. In de afgelopen weken nam ik thuis mijn pre-producties op. Ik verfijnde mijn teksten en schetste ideeën voor drum- en baslijnen om m’n akoestische liedjes naar ongekende hoogtes te laten stijgen. Dag één: fantastisch! Dag twee: allebei ziek. Damn. Alles uitgesteld naar eind januari. De dag erna gooi ik kokend water van de pasta over m’n handen en buik heen. ‘s Avonds bij de eerste hulp is het enige wat ik kan denken: “als ik morgen maar kan spelen”- want dan mag ik het Regio Congres van Zwolle afsluiten met een song op maat die de dag samenvat.
De brandblaren op mijn vingers zaten net laag genoeg en m’n stem hield het tot de laatste noot. Zie je wel, die hele Murphy was gewoon een zwartkijker. Wel mijn langverwachte studiotijd uit moeten stellen en dat is jammer want ik sta te trappelen om jullie allerlei nieuw werk te laten horen. Het klinkt allemaal zo heerlijk met wat meer productie erbij. Het komt dichter bij wat ik eigenlijk wil maken. Of wat ik in m’n hoofd hoor als ik de songs schrijf. Voor mij is dat artistieke groei. Steeds beter kunnen laten horen aan de ander, hoe de meest perfecte versie van de song in mijn eigen hoofd klinkt. Ik ben er nog niet, maar ik blijf werken. Proberen tot het lukt. Dat is m’n ding en ik ben trots op m’n groei van de afgelopen jaren.
Zodra er een paar liedjes uit zijn ga ik ook weer op zoek naar collega’s. Ik houd van solo spelen, maar muziek is bedoeld voor samen. Ik zie er een beetje tegenop, want het is lastig om mensen te vinden met dezelfde mindset, die ook nog lekker muziek maken en dan ook nog míjn muziek willen spelen. Ik kan mensen tenslotte nog niet echt uitverkochte clubtours beloven. Maar, ondanks die desastreuze week hebben we net al vastgesteld dat Murphy’s theorie niet klopt, toch? Dus dan komen die muzikanten vast ook wel goed. 2019, houd je vast – er komen mooie dingen aan!
Fijne feestdagen, bij jullie hopelijk zonder brandwonden 😉 !
Groet,
De Reisgenoot
P.S. Heb je m’n nieuwste song ‘Astronaut‘ al beluisterd? Live opgenomen in het Concordia theater en geschreven voor een symposium van de Nationale vertelschool over onderwijsvernieuwing.