Ik reis het hele land door om huiskamerconcerten te geven. Daarbij kom ik op veel verschillende plekken en bij veel verschillende mensen thuis. In de blogserie ‘Huiskamerverhalen’ vertel ik over mijn meeste opvallende belevenissen als rondreizende troubadour.
Ik was een beetje chagrijnig. Ik had last minute gehoord dat ik toch niet mee kon eten. Ik zat al in de trein op dat moment, dus dat werd junkfood. Maar zo’n start geeft gelijk zorg over de rest van de avond.
Het was een paar jaar terug en de aanvragen stroomden toen nog niet bepaald binnen – dus had ik gewoon zelf een heleboel plekken benaderd. Ik speelde ‘voor de pet’ (vrije gift ná het optreden). Het was voor mij een experiment of dat zou werken, of ik er voldoende geld mee op zou halen. Zo’n uitwisseling in een huiskamer is vrij oprecht, een beetje zoals op straat spelen maar dan warmer. Je laat je muziek horen en mensen geven achteraf naar draagkracht en enthousiasme wat het ze waard was.
Ik houd van die oprechte uitwisseling, hoewel je vaak merkt dat het principe van waardebepaling achteraf nog wat onwennig is voor de gemiddelde Nederlander. De avonden waren dan ook heel divers: ik ging soms met vrij veel geld en soms met veel te weinig geld naar huis. Eerst verbaasde ik me daarover, ik deed toch steeds ongeveer hetzelfde? Maar het werd me al snel duidelijk – naast mijn eigen inspanningen had de opbrengst van de avond grotendeels te maken met de voorbereiding van de host – de huiskamereigenaar. Als die zijn gasten goed had voorbereid op het principe van de vrije gift achteraf, dan werkte het.
Dat ik ineens niet meer mee kon eten was dus niet erg veelbelovend. Toen ik eenmaal aankwam werd ik ontvangen door wat mensen in trainingspakken. In de ruimte waar ik zou spelen was het druk met rondrennende kinderen en harde muziek. Als klap op de vuurpijl kwam de host naar me toe en zei: “Zullen we je anders gewoon €50,- geven? Want we denken dat zo’n vrije gift niet echt gaat werken.” De moed zonk me in de schoenen. Maar optimisme is mijn handelsmerk, dus ik stelde voor om het gewoon te proberen. De sfeer voelde vreemd aan: blikjes bier, een paar Oost-Europeanen die geen Nederlands spraken, nog meer aparte kleding en absoluut geen stilte – een cruciaal ingrediënt bij een huiskamerconcert…
Wat zenuwachtig maakte ik me klaar om te beginnen. Maar toen ik mijn eerste akkoord aansloeg gebeurde er iets magisch. Als een deken daalde er stilte neer over dit bonte gezelschap. Ruim anderhalf uur werd er ontzettend aandachtig geluisterd. Er werd gelachen, er werden snaren geraakt, er werd zachtjes meegezongen. De muziek kwam binnen. Achteraf werd er enthousiast nagepraat en ik ging met meer dan genoeg geld naar huis.
De confrontatie met mijn eigen vooroordelen maakte de avond extra bijzonder. Een rommelige start en wat trainingspakken brachten me aan het wankelen, maar het was één van de leukste en meest verrassende huiskamerconcerten die ik tot op de dag van vandaag heb gegeven.
Heb je interesse in een huiskamerconcert van mij? Klik hier voor meer informatie of neem direct contact op.
P.S. De foto bovenin is niet in dezelfde huiskamer gemaakt als waar dit verhaal zich afspeelde.